مقایسۀ توانایی نظریه ذهن بین کودکان ناشنوا و شنوای ۹ تا ۱۱ سال

این پژوهش با هدف مقایسۀ توانایی نظریۀ ذهن در کودکان ناشنوا و شنوای 9 تا 11 ساله اجرا شد. روش پژوهش پس رویدادی و جامعۀ آماری همۀ دانش آموزان شنوا و ناشنوای 9 تا 11 سالۀ شهرستان تربت جام بودند که از میان آنان 30 دانش آموز ناشنوا به روش تصادفی ساده و 30 دانش آموز شنوا به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار سنجش پرسشنامۀ نظریۀ ذهن (هپی، 1994) بود. عارفی (1386)، روایی و پایایی این مقیاس را تأیید کرد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین دانش آموزان ناشنوا و شنوا در توانایی نظریۀ ذهن، با کنترل متغیر هوش عملی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0 p< ). به بیان دیگر، دانش آموزان ناشنوا در مقایسه با دانش آموزان شنوا، توانایی نظریۀ ذهن کمتری دارند. همچنین، مقایسۀ نظریۀ ذهن میان دانش آموزان ناشنوای با والدین ناشنوا و دانش آموزان ناشنوای با والدین شنوا، نشان دهندۀ بالاتر بودن میانگین نظریۀ ذهن در ناشنوایان والد ناشنوا نسبت به ناشنوایان والد شنوا بود (01/0 p< ). بین دختران و پسران ناشنوا و شنوا در نظریۀ ذهن تفاوت معنادار مشاهده گردید (01/0 p< ).